De modder van smerige straatjes in de sloppenwijken van Manilla zat nog aan mijn schoenen toen ik terug kwam bij ons hotel. Op mijn telefoon kwamen berichtjes binnen in de appgroep die we met onze straat hebben. Bij een aantal mensen was die nacht de brievenbus in de tuin omver getrapt. Sommige buren reageerden verontwaardigd, alsof er iets heel ernstigs was gebeurd.
Het was alsof er een soort kortsluiting ontstond in mijn hoofd: wat ik vandaag had meegemaakt stak zo keihard af tegen het luxeprobleem van een scheve brievenbus, dat ik de werelden even niet bij elkaar kreeg. Ik realiseerde me dat je eigenlijk zelf regelmatig met je voeten in de blubber moet staan, om de schaduwkant van onze welvaart te ervaren. Deze week neemt EO-Visie de lezers 
samen met International Justice Mission (IJM) mee de modder in van Filipijnse kinderen die worden uitgebuit, omdat Westerse mannen willen betalen voor kinderporno. Een smerig verhaal, maar gelukkig vonden we ook lichtpuntjes…
Toen ik na een week op de Filipijnen weer thuis kwam, zag ik overigens dat de brievenbussen in onze straat weer op hun plek stonden. Sindsdien herinnert elke groene brievenbus die ik zie me weer even aan meisjes als Chang. Mijn schoenen zijn inmiddels weer schoon. Maar zoveel kinderen zitten ook vandaag nog in de blubber. Gelukkig kunnen we iets doen.